Een stukje eigen wereld

Ik doe  de gordijnen open en zie de regendruppel in ons waterkanaaltje in de tuin elkaar spatten. De lucht is grauw grijzig  en de planten hangen scheef in de wind. Herfst……zucht ik  en ik zoek mijn warme plekje in bed nog weer even op.

Gisteren zijn we even bij Ginie, mijn schoonzus, geweest. 
Haar tuin ziet er nog prachtig uit als is de tuin natuurlijk al wel op zijn retour.

 
In onze familie heeft bijna  iedereen een tuin. Een heeft een super grote tuin aangevuld met een groot weiland met schapen, een ander heeft een tegeltuin met grote planten in bloempotten. Maar ook een  mooi aangelegde tuin met hoogte verschil  of een nog aan te leggen tuin komt voor. Het is er allemaal. Ieder zijn eigen stukje wereld die hij of zij zelf mag beheren maar eigen behoefte.
     Op ons stukje grond zou ik vandaag graag de bollen in de grond willen zetten. Ik kreeg ze gisteren van Ginie. Een hele verzameling narcissen bollen. Geweldig, ik ben er heel blij mee want ze stonden boven aan op mij verlanglijstje. Zelf had ik al tulpenbollen gescoord.

Een flauw zonnetje komt door de grijze wolken de voor schijn. 
“Zal ik de bollen er nog maar even in zetten, het  is  nu even droog.” Cor kijkt op zijn tablet en lacht “ je zou het best kunnen doen maar dan moet je wel heel snel zijn. Over vijf minuten komt er weer een bui”

Met een kopje warme vruchten thee nestel ik me op de bank. De bollen kunnen wel een dagje even wachten.