De begrafenis van het sardientje

Het eind van de carnaval wordt gevierd met een symbolische begrafenis van een sardientje. Een oud Spaans gebruik dat werd gehouden aan het eind van de winter en het begin van de lente. Een geluks ritueel voor de vissers die weer de zee op kunnen zonder angst voor winterstormen.

Na het diner gaan we naar boven om onze jassen te halen. We lopen naar het begin van het park waar het koor altijd zingt, bij de duiven en de fontein. Er zijn nog niet veel mensen. Het muurtje is koud, we gaan op mijn jas zitten, ik heb ook nog een vest aan en dat is voor nu warm genoeg. Het is inmiddels half tien. Er komen al meer mensen. Naast ons komt een groepje Nederlanders zitten.  
Zou de processie van het sardientje te laat gestart zijn, zouden ze nog wel komen? Het is al tien uur. 

Maar dan komen de hulp diensten, politie, ambulance en de brandweer.  
Een dame van het groepje Nederlanders gaat net vragen aan een politieman.
Ja, het kan even duren maar ze komen hier met de dode vis.
Rond half elf komen de rouwende weduwen in zwarte jurken en lopen ze naar het strand. De stoet volgt, aangevoerd door een kardinaal gevolgd door een reuze sardien en een huilende rouwende menigte.

De dode vis wordt op het strand opgebaard. Er wordt afscheid genomen van de overledene en de vis blijft alleen achter.
Dan wordt er met een fakkel een lange lont aangestoken. De lont brandt langzaam en opeens horen we drie oorverdovende knallen. De vis vat vlam, er verschijnen fonteinen met vuur op het strand. Het grote vuurwerk is begonnen.

Een geweldige lichtshow tussen de palmen, geknetter, geknal, geweldig. De lucht is verzadigd met kruitdampen ,  de mensen klappen, maken foto’s en filmpjes. Iedereen geniet van het spektakel. Drie harde knallen sluiten het feest af. 

De mensenmassa loopt in colonne door de winkelstraat weer naar waar ze wezen moeten. 

Einde carnaval, begin lente, wat een prachtig feest.