Nog een paar dagen …

Nog een paar dagen…

De ooievaar die op vele zomeravonden, boven op de lantarenpaal, aan de overkant van de weg zat te klepperen is al een tijd geleden vertrokken naar het zuiden. Hoogstwaarschijnlijk volgt hij met soortgenoten de vliegroute naar zuid Spanje en vliegt dan door naar Afrika. 
Of we hem zullen zien blijft de vraag maar we volgen hem tot vlakbij Gibraltar. 

Voor ons wordt het ook tijd om te vertrekken. De bladeren aan de bomen kleuren geel oranje en rood, de bloemen in de tuin zijn uitgebloeid, de wind wordt kouder, de wolken dikker, de herfst wint terrein.

Cor heeft na veel speurwerk, een prachtige villa geboekt op het platteland ergens tussen Gibraltar en Cadiz. Het ziet er geweldig uit en alles zit  erin, erop en eraan.

Hier is de koelkast bijna leeg, de vriezer ontdooit en de tuin klaar voor de winter. Fietsen en koffers moeten nog gepakt, computer en andere apparatuur met alle bijbehorende snoeren nog uitgezocht maar dan is het bijna zo ver.

Zondagochtend, rond negen uur zullen we de deur achter ons dichttrekken, nog even over onze schouders kijken en dan kalm aan richting onze eerste stop in Frankrijk touren.  
Maar Frankrijk geeft een probleem. De stakingsacties bij de raffinaderijen veroorzaken al dagen een benzinetekort bij de pompstations. Zal de staking op tijd ophouden en is er dan wel overal weer gelijk benzine of moeten we een 20 liter  jerrycan met benzine tussen de koffers zetten. Dat lijkt ons nu  wel een goed idee. Als we een beetje zuinig door Frankrijk kunnen sukkelen (100 km per uur) moeten we Spanje net kunnen halen.

 Vandaag schijnt ook hier de zon en kunnen we nog even buiten zitten op de twee overgebleven stoelen op het inmiddels winterklare terras  om te genieten van de tuin waar nog de laatste laatbloeiers schitteren.