Meivakantie, Calahonda

Vrijdag: 
Op de achterbank staan twee tassen. Een aantal zomerjurkjes, shirtjes en twee korte broeken hebben we er in weten te proppen. We rijden richting Weeze waar we het vliegtuig pakken richting de zon. Uit de speaker van de radio klinkt  de stem van de weerman “ Bewolkt en veel te koud voor de tijd van het jaar.” 
Inderdaad het is koud en bewolkt ook als we de grens over rijden. Jammer want de koolzaad staat prachtig in bloei en zou nog veel mooier zijn als de zon er op scheen. 

Het vliegtuig is helemaal vol. Vol met ouders met jonge kinderen die de nederlandse regen en wind ontvluchten om in Zuid Spanje de mei vakantie door te brengen. Na twee uur beginnen de kleintjes zich te vervelen en hebben ze alle filmpjes op de tablet gezien, hebben de mama’s geen  snoepjes meer in  de tas en moeten de papa’s optreden, wat huilende kinderen opleverde. Het geeft de senioren op deze vlucht voldoende afleiding om de drie vlieguren door te komen op de ietwat oncomfortabele kleine zitplekken. 
Om kwart over acht parkeert Cor onze huurauto voor het appartement. Het is een zwoele avond en als we de huissleutels in ontvangst hebben genomen, na een korte rondleiding, maken we een korte wandeling naar de Carrefour om daar nog gauw een broodje en een drankje te kopen. 

Zaterdag: 
Ja, ja, mijn enkel is nog niet hersteld of we zitten alweer in Spanje. We moeten er zelf ook wel een beetje om lachen. Deze vakantie heeft wel een diepe achtergrond. We zijn  kwartiermakers. Volgende week komt onze jongste kleinzoon (inmiddels alweer 16 jaar oud) met zijn maatje naar Spanje voor een stage.  
Wij wandelen vandaag even naar de twee werklocaties om een idee van de afstand te krijgen. Goed te doen voor de heren, concluderen we.  

Cor deelt alvast wat relevante foto’s op de app voor belangstellende familie en natuurlijk voor de heren zelf.  
Inmiddels hebben we ook de vriezer en de koelkast gedeeltelijk weten te vullen. In  de namiddag genieten we nog even van de zon op het dakterras. 

Zondag: 
We slapen heerlijk in ons Spaanse bed. Cor is al vroeg op, ik draai me nog even om. De temperatuur stijgt in no time naar 25 graden. We trekken ons terug op het dakterras, maar al gauw blijkt dat het daar veel te warm is zonder schaduw. 
We draaien in de tuin het zonnescherm uit en gaan in de schaduw zitten. 
Zomerse temperaturen, het is even wennen maar wel heeeeel lekker.

Maandag: 
Een wolkenloze blauwe lucht met een stralende gouden  zon. Het wordt een stralende dag. We ontbijten buiten.  
Maar dan moeten we op pad. Er moeten nog wat laatste boodschappen komen. Melk, brood en nog wat toiletspullen.  
Maar eerst gaan we even op zoek naar het strand. Even bij de zee kijken. De eerste badgasten liggen al te genieten van deze zomerse voorjaarsdag. Na een korte wandeling zoeken we de auto weer op.  
We komen uit bij de Carrefour.  We hebben niet veel nodig maar toch hebben we de tassen weer vol.   
Dan wordt het tijd om te vertrekken naar het vliegveld Malaga waar onze gasten rond  kwart over zes zullen aankomen. De Tom Tom wijst ons de weg en al gauw parkeren we op P2. Het is een aardig stukje lopen naar de aankomsthal maar we zijn ruim op tijd dus dat is geen probleem.  

De heren zijn mooi op tijd zodat we ze drie kwartier later het appartement kunnen laten zien. De lange broeken worden verruild voor korte broeken en de sneakers voor Flip flops. Rond half negen komt de dampende pasta op tafel gevolgd door een chocolade toetje.  
De avond wordt door de gasten gevuld door wereldbedreigende monsters op Netflix. Wij oudjes lezen een boek en rommelen wat op de tablet. Het wordt een latertje deze eerste avond. Gelukkig hoeven wij morgen niet te werken.

Dinsdag: 
Er wordt aan de deur gebeld, het zal rond een uur of twee zijn. Quint staat voor de deur, zijn bebloede handen vormen een kommetje onder zijn neus. Wat nu? 
Vanmorgen na het ontbijt zijn de mannen naar her gebouw van Age Care Association gewandeld, een van de stage adressen.

(Geleend van internet: LEEFTIJDSZORGVERENIGING COSTA DEL SOL Age Care Association is een non-profitorganisatie die volledig uit vrijwilligers bestaat. Het grootste deel van ons werk betreft het helpen van oudere Britten die in de provincie Malaga wonen, maar natuurlijk ook het helpen van mensen van andere nationaliteiten die Engels spreken. Wij bieden wellness-informatie, praktische ondersteuning en een hotline (tel: 691 761 088). De Vereniging heeft ook een team van bezoekende mensen in het ziekenhuis of thuis. Vrijwilligers bezoeken indien nodig ook mensen in verpleeghuizen. Als onderdeel van ons werk hebben we ook geholpen bij het repatriëren van mensen in het VK, waar meer voorzieningen zijn voor zorg en toegang tot uitkeringen die niet beschikbaar zijn in Spanje. Sommige van onze vrijwilligers hebben een loopbaan gehad in de verpleging, het onderwijs, de psychologie en andere zorgberoepen en zijn gewend op een aardige en vriendelijke manier te horen.)

Tot onze verrassing waren de jongens iets na twaalf uur terug. “We moeten over een uurtje in de winkel zijn.we komen even lunchen”.  

Om kwart voor een vertrokken ze weer, richting de shop. Twee uur later ging de bel weer…. Cor en ik zaten op het terras te lezen in de schaduw bij het gezang van de merels, onder toeziend oog van de hagedis. Raar dat er aan de deur wordt gebelt. Verbaast liep ik naar de deur. En daar stond Quint dus met zijn bebloede handen als kommetje onder zijn neus. 
Gelukkig was er niets ernstig aan de hand, een bloedneus.  Maar  ik schrok wel even. De werkers kwamen even een kledingwissel doen want het was warm in de winkel. Alleen in de boekenhoek is een airco en daar hadden ze maar even werk. Ook moest er geld mee want wat een koopjes waren er, en voor personeel gaat er dan nog weer 50% af. Golfclubs voor bijna niets,  t.shits voor 50 cent. 
Kevin komt met een decoratief Chinees of Japans  bord thuis terwijl Quint de clubs toch maar heeft laten liggen.  
Oma’s keuken kan niet concurreren met het favoriete restaurant van de gasten en ze besluiten samen uit eten te gaan in Calohonda  waar ze een Big Mac scoren van een betere kwaliteit  en voor een betere prijs dan in Nederland.

Het blijft tot in de kleine uurtjes warm.

Woensdag:  

Als de gastarbeiders naar hun winkel zijn vertrokken, drinken Cor en ik nog een kop koffie.  Mijas staat vandaag op ons programma. De arbeiders hebben natuurlijk een huissleutel en moeten zelf maar even zien wat ze gaan doen. We horen dat ze uiteindelijk kozen voor hun favoriete fast food restaurant. 
Mijas dus, de ons zo bekende markt, het stadje, de boulevard, het was heerlijk om alles weer te zien maar dan met betere temperaturen. Toeristen in zomerjurken, korte broeken, rood verbrande schouders, de geur van zonnebrand. Zomer in Mijas. We maken een stadswandeling langs kunstwerken, bekijken de vooruitgang van de stratenmakers en de bouwvakkers.

Bij de bakker om de hoek van ons oude appartement kopen we een broodje. Langs Butibamba lopen we naar de loopbrug over de grote weg, op zoek naar de auto.

De harde werkers zijn vroeg thuis. Ze hebben een zware dag gehad, warm, en nu toch echt wat klussen. Netflix biedt de heren nodige ontspanning. Na het eten maken wij, Cor en ik, een avondwandeling, de vuilnis moet toch weggebracht worden. We lopen we nog even door naar het strand waar we een poging doen om een geocache te scoren. Het kost wat moeite maar uiteindelijk kunnen we het logrolletje aftekenen. Tijd voor een kop koffie op ons terras.