26-2 / 3-3-2023 Laatste traject

# Een schijfje grapefruit, een schijfje sinaasappel, een schijf meloen en een schijf ananas, een halve kiwi en en bakje yoghurt met walnoten. Ik ga helemaal los met het toetje. Heerlijk zo’n luxe ontbijt. 
De A7 richting Girona brengt ons weer een stuk dichter bij huis. De temperatuur wordt lager en de kans op neerslag hoger, donkere wolken aan de horizon. 
Het landschap verandert. Sinaasappelbomen maken plaats voor olijfbomen.  
De Costa Brava, bekende namen op de borden. 

We parkeren op een grote gemeentelijke parkeerplaats in lloret de Mar, vlakbij het L’Azure Hotel waar we een kamer hebben geboekt.Ons verblijf is op de zesde etage en heeft uitzicht op een groot voetbalveld waar de junioren een balletje trappen.  
Op het dakterras, adults only, is een prachtig zwembad met heerlijke ligstoelen en een cocktailbar waarvan de grote  schuiframen nu natuurlijk gesloten zijn. 
We nemen een drankje en gaan zitten in de rotanstoelen die de bar een tropisch tintje geven. Het uitzicht over de Lloret is prachtig. We verbeelden ons even hoe het zomers zou zijn,gespetter, drukte en zon. Dat  lijkt ons ook wel wat.

Een stadswandeling, om even de benen te strekken. Voor het eerst hebben we het onbehagelijk in onze zomerjassen.  
We lopen langs het busstation, door een winkelstraat, langs de Mac Donalds, de Burger King en de KFC, een echt toeristenstadje dus.  Maar dat wisten we natuurlijk. Lloret staat  zomers bekend als het Sodom en Gomorra van de Costa Brave. Jongeren gaan hier dan helemaal uit hun dak.  
Nu lopen er op de brede boulevard wat olijke pensionado's en Spaanse gezinnen met kinderen. Het  witte strand is kleiner dan we dachten.

In het oude centrum vinde we een prachtige kleurrijke kerk, Esglesia de Sant Roma de Lloret de Mar.   
Langs souvenier winkeltjes, boetiekjes en gesloten kroegjes en eethuisjes lopen we weer terug naar het hotel. 

# We zijn net te laat om de parkeermeter op de parkeerplaats bij te vullen. Cor ziet vanaf het balkon dat een parkeerwachter bonnen aan het schrijven is.  
Gauw de jas aan en lopen, redden wat er te redden valt. Ik wissel aan de hotelbalie een briefje van tien voor munten en Cor loopt alvast verder. Net op tijd, na een wat lastige discussie kon Cor duidelijk maken dat de automaat onze pinpas niet accepteerde, dat ik naar het hotel moest om te wisselen. De bon van veertig euro wil de kleine Spaanse parkeerwachter in dit geval laten vervallen. Pfffffff…. Gelukkig.

Ook Lloret heeft een binnenmarkt en daar willen we natuurlijk een kijkje nemen. We lopen door de toeristische straatjes en vinden al gauw de toegangspoort. 
Helaas op deze maandag zijn er drie kraampjes open, een met bloemen, een met vis en een met vlees.  We wandelen verder, bekijken een winkeltje met kaarsen in allerlei vormen, kleine kunstwerkjes zijn het. In een winkeltje vol nutteloze presentjes voor de thuisblijvers koop ik mijn laatste vakantiemagneetje. 
Bij de mooie kerk lopen we nog even binnen. 
Nog even langs de parkeerplaats de automaat bijvullen  en dan weer naar het hotel. Aan de overkant van de weg is nog een groot warenhuis, een soort action,  even kijken? 
Een ijzige kreet galmt door de straat, een pijnscheut, zwart voor mijn ogen, ik lig op de grond. Kun je op staan vraagt Cor, hij steekt zijn hand naar mij uit.  
“Laat me maar even liggen”. Ik probeer lucht in mijn longen te krijgen maar het lukt even niet. Even blijven liggen, wat is er gebeurd? 
Heel simpel, ik wilde de weg oversteken en ik heb een heel klein stoepje gemist. 
Het was mijn eigen gil, een reactie op het dubbelklappen van mijn enkel, ik hoorde het knakken. 
Cor helpt me opstaan, het gaat goed, we lopen naar de winkel maar de lol is er af. Terug naar het hotel. Ik voel mijn voet dik worden. Daar gaat onze leuke afsluiting van vier maanden overwinteren.

# Cor brengt me een ontbijt op bed. Mijn voet is dik. We gaan bellen met de ziektekostenverzekering. We krijgen een adres van een privékliniek waar Engels besproeien wordt.  
Cor rijdt de auto voor en met veel pijn en moeite ga ik naast hem zitten. Mijn voet doet pijn. De praktijk is vlakbij. Een groot rood kruis geeft aan dat we goed zitten, maar er zitten grote hekken voor de deuren en ramen.  24 uur service staat op een plakkaat met een telefoonnummer. We bellen het nummer, geen gehoor. Cor loopt een ommetje pand heen, alles is gesloten. Wat nu? 
We bellen de ziektekostenverzekering en vragen hoe dit kan. Zij hadden deze arts gemaild dat we zouden komen, hadden ze al een reactie? 
Nee, nog geen reactie. Het alternatief is een groot ziekenhuis in Blanes of een huisarts in de buurt. 
Ah, wacht even,  er komt reactie van de arts binnen, over tien minuten is hij bij zijn praktijk, hij zou een spoedgeval gehad hebben. 
We besluiten te wachten.  
Een korte intake en dan op het behandelbed, schoen uit, sok uit. 
Hij begint te knijpen in mijn enkel, ik gil van de pijn. Met een mobiel scanapparaat tast hij mijn enkel af. Hij mompelt iets wat ik niet versta. In een rolstoel rijdt hij me naar een andere kamer om foto’s van mijn enkel te nemen. 
Er er iets gescheurd, geknakt, een splinter los, mijn Engels is niet toereikend om een duidelijk beeld te krijgen. Gips is een tijdelijke oplossing, ook dat doet deze dokter even. Hij schrijft nog een recept uit en verkoopt ons voor 40 euro een paar krukken. Over een week kunnen we zelf het gips er af knippen en even langs onze eigen arts gaan.  
Ik strompel naar de auto. Ik strompel, naar de hotelkamer, ik ben een kruk op krukken en laat me op bed vallen. De tranen beginnen te lopen, wat een ellende.

#  Cor heeft alle bagage al naar de auto gebracht voor we gaan ontbijten. 
Ik strompel naar de eetzaal en ga aan het eerste tafeltje zitten. Het is niet gedekt. Een van de dames van het hotel komt kijken. Ja,ja we mogen hier best wel zitten. 
Cor haalt koffie en sinaasappelsap, een paar broodjes en wat kaas. Dit keer geen uitgebreide keuzes, geen bord vol liflafjes, ook hier is de lol af.
Na een onhandig toiletbezoek ga ik op een stoel bij de lift zitten terwijl cor de auto ophaalt.  
Wat ben ik blij als ik in de auto zit en Cor Lloret de Mar uit rijdt. Sneeuw op de bergtoppen, Francia op de borden, de snelweg gaat rechtstreeks naar huis. Tranen wellen op in mijn ogen, blij dat ik naar huis ga. 
Nog een laatste blik op, de Middellandse Zee. Dat het nu zo moest eindigen. 
We rijden langer, verder…rond zessen stoppen we bij een hotel vlakbij de snelweg. Morgen rijden we naar huis.

# Cor geeft gas en zet de cruisecontrol op 130 km. Hij heeft mij al in de auto gezet, boodschappen gedaan en benzine getankt. Kilometers maken. Googlemaps geeft aan dat we rond zes uur thuis zouden kunnen zijn als we geen files krijgen.  Het landschap is groen, dennenbomen, heuvelachtig en wijds. De thermometer begon op twee graden, langzaam loopt hij op naar 10. 
We stoppen een paar keer  zodat Cor even zijn benen kan strekken. Van een noodzakelijke sanitaire stop langs de tolweg werd ik niet vrolijk maar ja als je moet, dan moet je. 
De gps leidt ons langs de Maas door het centrum van Luik.  
Bij Apeldoorn stroomt de weg vol en kunnen we niet harder dan 30 km rijden tot het even helemaal stopt en dan plots is de file opgelost. Wat was er aan de hand?   
Rond zessen zijn we thuis. O, wat ben ik blij dat we er zijn al is het er wel erg koud.  
Hoe anders hadden we de afsluiting in gedachte, kastelen bezoeken in Frankrijk langs de Loire, Cor had het hotel al uitgezocht. Vorig jaar een rare finish in verband met Corona en nu dit. 

Maar ….we zijn thuis.  

We hebben prachtige maanden gehad, genoten van zon en zee in Portugal en Spanje. We hebben het heerlijk gehad. De meteorologische winter zou nu in Nederland voorbij moeten zijn maar volgens de weerman kunnen we nog wel een sneeuwbui krijgen. Maar lang zal het niet duren voordat het voorjaar komt kijken. Wij hebben er zin in.