Deel 3, meivakantie Calla Honda

Maandag, 1 mei : Día Internacional de los Trabajadores

Een nationale feestdag in Spanje. De supermarkten, banken etc. zijn gesloten.

Er staat een dag Malaga op de agenda. Omdat we daar alleen paar keer zijn geweest weten we dat we de auto daar niet in het centrum kunnen parkeren. Cor heeft een oplossing gevonden. We rijden eerst naar Benalmadena, daar weten we parkeerplekken, dan nemen we bij Bil Bil de bus, lijn 110, naar hartje centrum Malaga.  
De bus hobbelt over de weg, wanneer hij stil staat begint hij te  beven zodat we zitten te trillen in de stoelen. Het is een hele rit. 
Om twaalf uur stappen we uit, we gaan twee bij twee aan de wandel over twee uur zien we elkaar weer bij het anker.

Cor en ik beginnen met een stadswandeling, adventure lab, we laten ons regelmatig vallen op een bankje om  toeristen van allerlei pluimages te bekijken. Heerlijk een grote stad in de zomer. Ik hou van Malaga. We komen bij het strand, we komen op de pier, we lopen door het centrum. Nog even naar het pleintje en dan naar het afgesproken punt, het is bijna twee uur.  
Dan zien we een grappige winkel. We lopen even binnen en staan gelijk oog in oog met Harry, ja,ja. Harry Potter. In de vitrines staan kleine sculpturen van de animaties die ‘s avonds bij ons op tv de wereld redden. 

Wij zitten net op een bankje als om precies twee uur onze gasten verschijnen bij het anker. Ik laat de foto’s van de animatie poppetjes zien en wek Kevins  belangstelling. We lopen nog even terug om te kijken en zijn het eens dat we daarna de bus terug nemen. Een hapje en drankje bij de Mac lijkt onhaalbaar door de gigantische drukte in dit fastfood restaurant.

Vanavond worden we getrakteerd op een gezellig etentje door Quint. Hij heeft gekozen voor een leuke Italiaanse tent vlak bij ons appartement. 
Drie pizza’s en een bord met twee kipschnitzels met patat.  
Een super leuke afsluiting van een heerlijke dag in Malaga.

Dinsdag,

Na een slow start gaan we lunchen in Mijas. We hebben een bon die we nog ‘kapot moeten slaan’.  
Cor parkeert onze bolide op het marktterrein. Er loopt een schriel mannetje met een kaartjesapparaat om zijn nek. Moeten we betalen? Het mag, de opbrengst is voor het goede doel, mensen met geestelijke beperking, ik geeft de man een euro en bedank voor het bonnetje. 
We lopen door de stad richting strand en stoppen bij de kringloop. Ik kijk snel even  binnen maar zie zo op het eerste gezicht niets bijzonders. Naast deze winkel is ons restaurant met aan de overkant van de weg een gezellig terras in de schaduw. Het is nog vroeg en er is nog plek. 

Een burger, een wrap, een broodje zalm met avocado en een schnitzel worden op tafel gezet door een Nederlands sprekende serveerster.  
Vakantie, eten, drinken en vrolijk zijn. 
Nadat Cor de bon verzilverd heeft en met wat kleingeld heeft aangevuld lopen we naar het strand. Quint en ik zouden even gaan zwemmen. De voorbereiding van Quint liet wat te wensen over, zodat ik alleen een frisse duik neem. Het water is heerlijk. De Middellandse Zee, een verfrissende duik, wat wil een mens nog meer. De mannen trainen op de sporttoestellen die aan het strand staan. 

We lopen terug naar de auto en rijden naar de Carrefour om de voorraden aan te vullen. Daarna wordt het tijd voor het zwembad. Als een Japanse samoerai staat Kevin op de rand van het bad met de lange stok te jongleren terwijl wij met Quint heerlijk in het water dobberen. 

Omdat de aardappelschijfjes in de winkel op waren eten we aardappelletters. Ik wist niet dat het bestond maar het is best komisch. Kevin had al gauw zijn naam geschreven. 

Vanavond zijn we, tijdens ons avondwandelingetje, niet verder gekomen dan de vuilnisbakken aan de overkant van de weg.
Het is rustig op straat, het  is rustig in ons appartement.  
Het einde van het Spaanse avontuur van de heren komt in zicht.