Een dagje geochachen 7-12

Voetbal , wat mensen er aan vinden zeg, 22 mannen die achter een bal aan lopen om hem maar zo snel mogelijk in een netje te schoppen. Wat een domme sport. 
Misschien wel net zo dom als geocachen, op zoek gaan met een gps naar een locatie, daar onder bruggen, in bomen, onder stenen naar een kokertje met een logboekje zoeken om het vervolgens na je naam in het boekje geschreven te hebben het geval weer op dezelfde plek terug te leggen. 
‘t Ja, ieder zijn ding. 

Zo hebben we voor vandaag, de enige droge dag deze week, een kleine serie van vijf geocaches op het programma staan. Net achter Conil, Cala de Roche, ongeveer 40 minuten rijden bij ons vandaan. 
Langs een voor ons nog onbekende weg rijden we naar onze bestemming. We doorkruisen een urbanisatie, een prachtige villawijk waar de bewoners van de grote huizen achter hoge schuttingen of muurtjes van hun privacy genieten. 

Onze eerste locatie is in een bos. Nu ben ik gek op de Nederlandse bossen, Drenthe en natuurlijk de Veluwe maar vandaag ben ik ook een beetje verliefd geworden op de zuid Spaanse bossen. De schubbige stammen van de broccoli / pijnbomen, de kleine palmbomen die in groepjes uit de grond lijken te knallen met daartussen een voor mij onbekend bolgewasje wat van het voorjaar vast  rijkelijk zal gaan bloeien. De gronderige  geur van natte bosgrond gemengd met het kruidige aroma van naaldbomen. 
 

In een bouwwerk van takken vinden we een stalen kist met daarin de geocache, we loggen en leggen hem weer terug. Een eind verder vinden we er een aan de voet van een boom onder een stapeltje takken. 
We rijden verder richting Chiclana waar een nieuw terracotta kleurig dorp uit de grond gestampt is. Hier ligt onze derde geocaches die zich makkelijk laat vinden.

De vierde schat ligt in een park waar een historisch gevecht met een gedenksteen  en twee kanonnen wordt herdacht. Het uitzicht is geweldig. Aan de voet van een pijnboom, onder het struikgewas ligt het kokertje met het logboekje. 

Voor de laatste uitdaging parkeren we bij Playa la Barrosa. Frisse zilte zeewind waait om ons heen maar met de 20 graden op de thermometer is dat geen probleem. We pakken de eerste houten trap die naar het strand afdaalt. Er loopt een handjevol mensen op een geweldig uitgestrekte goudgeel zandstrand. We lopen langs de branding naar de volgende houten trap en lopen weer naar boven. 

Hier is het, zegt Cor met zijn blik op de telefoon/ gps. Ik zal de hint/aanwijzing even vertalen. Tussen de stenen staat er.

Ik klim over de reling en kijk onder de trap. Inderdaad even verderop liggen stenen onder het houten pad. Grote zware keien met ruimten er tussen. Met mijn knieën op het natte zand lig ik onder de houten brug te kijken of ik iets bijzonders zie . Er zouden slangen in die gaten tussen de keien kunnen liggen te slapen, of een muizennest, of wat dan ook. Voorzichtig kijk ik dus eerst in het gat voor ik mijn hand er in steek. Brrr… 
Kun je hem niet vinden, vraagt Cor die op de brug naar mij staat te kijken.
Nee, nog niet.  
Dan kom ik ook naar beneden. Cor klimt ook over de balustrade en komt naast mij staan.  Net op dat moment pak ik een kleine steen voor een gat tussen de rotsblokken weg en vind het kokertje met de groene dop.  
Hebbes.

En zo vermaken wij ons ook hier in Spanje met onze grote hobby.

Meer info is natuurlijk te vinden op de site https://geocachen.nl/geocaching/

Een Engelse geocacher schreef in een van zijn logs het volgende:

It's not the smileys that bring the smile.  
It's not about the number of finds.  
It's about the fun that you had on your way. 
The only number that counts are the friends you find.  
It is about the journey, the challenge and the pleasure in nature!

Het was weer een mooie dag.