De binnenlanden van Spanje

09 11 2021

Vandaag staat het lieve witte dorpje Mijas Pueblo gepland. Het zou één van de meest pittoreske witte dorpjes in Andalusië moeten zijn. Vol goede zin stappen we in de auto. Mijas Pueblo ligt op zo’n 430 meter boven zeeniveau.

Cor stuurt de auto over de kronkelende weg. De borden geven inmiddels aan waar we heen moeten. Aan de vele geparkeerde auto’s zien we dat we in de buurt komen. Hé, daar heb je de ezels die je bij elke toeristische info over Mijas Pueblo op een foto ziet. Ze staan wat zielig op een rijtje te wachten op dingen die komen gaan. Ik doe het raampje van de auto open. Nu ruiken we de ezels ook. Stapvoets rijden we verder door dit overvolle plaatsje, op zoek naar een parkeerplek. De parkeergarage staat aangegeven en Cor duikt de steile weg naar beneden in en stopt voor de ingang. Complete! Vol dus. We zoeken verder maar de plekjes zijn allemaal bezet. Wat nu? Dat is niet zo moeilijk hoor.
De pelgrimskerk, de smalle, met handgeschilderde bloempotten gedecoreerde, witte straatjes en de ovale plaza de Toros laten we voor wat het is. We vervolgen onze tocht door de bergen. 

Er liggen hier nog wat geocaches verstopt die we willen gaan zoeken. 

De weg wordt smaller en slingert van de ene kant naar de andere kant van de berg. Ik voel hierbij altijd de opwinding in mijn buik en wordt er wat nerveus van. 

Maar o, wat zijn het prachtige vergezichten. Wat voel je je hier klein. Zelf de bomen lijken klein in dit landschap. We stoppen op een parkeerplaats langs de weg. Het toeval wil dat er op 50 meter van deze parkeerplaats een cache zou moeten liggen. Aan de overkant van de weg is een hikers pad. We lopen een stuk over het rotsachtig pad als Cor nog even naar de coördinaten kijkt.  “Het is hier helemaal niet, we moeten dat weggetje aan de overkant van de kloof hebben. Dit pad is voor ons een benenbreker, we gaan terug”.

We proberen de overkant natuurlijk nog wel even. Op twee meter nauwkeurig brengt de gps ons naar het 0 punt. Een spoiler foto geeft de laatste aanwijzing. Op mijn knieën, vooroverhangend, met Cor’s hand vlak achter me om me vast te grijpen, zoek ik onder een grote steen aan de rand van de afgrond. Pffff gevonden. Cor krabbelt onze teamnaam en de datum in het kleine logboekje en ik leg de vondst weer op de zelfde  wijze  terug op de vindplek .

We belanden met de auto op onverharde paden waar we niet verder willen maar ook niet kunnen draaien. Waar achteruit rijden de enige optie is. We zien de sinaasappels rijpen, de kweeperen wegrotten en de avocado's groeien aan de bomen. De grote hachienda s worden afgewisseld met krothuisjes. 
 

We vinden een paar caches. Onze hobby, geocachen heeft ons weer geweldige plekken laten zien.
De binnenlanden van Spanje