13/18 - 2 2023 van mango naar artisjok

# De wandelschoenen trekken we aan, nadat we eerst uitgebreid koffie gedronken hebben in de zon. We gaan de berg op om een kleine voettocht door de mangoplantage maken. Overal waar we kijken staan mangobomen netjes in rij en gelid.  Het kiezelpad achter het huis loopt vrij steil omhoog. Onder de bomen liggen zwarte irrigatie slangen. De prille uitlopers aan de boom zijn prachtig rood van kleur. In enkele van de bladhoudende bomen zitten al nieuwe knoppen, groenachtige pluimen. 
En dan maar wachten op de steenvrucht, met geeloranje vruchtvlees, zoet van smaak. Dan word ik natuurlijk nieuwsgierig hoeveel vruchten er aan een boom zouden kunnen komen.  
Hoe oud zullen deze bomen zijn, en hoeveel staan er op de kwekerij die bij dit landgoed horen. Enrique zal aan de huizenverhuur en de plantage zijn handen wel vol hebben. Maar wat zal het leuk zijn om die oogst eens mee te maken. Wie weet ……?  
Enrique vertelt ons later dat er vanaf eind augustus tot eind oktober , begin november geoogst wordt, met de hand. Zijnvrouw en kinderen helpen hem daarbij. 20.000 kilo en ooit in een een top jaar zo’n 40.0000. 
Enrique appt een paar foto’s van de opbrengst.

We vermaken ons nog een paar uur naast het zwembad maar dan wordt het echt te koud. Tijd om te gaan koken.

# Een grijze wolken deken hangt boven Benajarafe. Het is te fris om buiten koffie te drinken. Langzaam komen we op gang, zullen we ons plan door zetten en gaan fietsen in Torre del Mar of blijven we thuis? We bekijken de weersvoorspelling en besluiten gewoon te gaan. 
Aan de kust zien we grote witte schuimkoppen in een grauwe Middellandse Zee. 

De golven spatten uiteen op de rotsen. De wind is op komen zetten en waait het opspattende zilte nat over de auto’s die op de weg rijden. Moeten we wel gaan fietsen? We parkeren de auto op een grote parkeerplaats en gaan eerst een stukje wandelen om de situatie even goed te bekijken.  
Het strand is hier grauw en grijs, het witte schuim van de golven waait hoog op, ons voetpad is afgezet we moeten omlopen. Cor gaat even kijken waarom. Dat wordt gauw duidelijk (zie video) 
We gaan toch fietsen, langs de boulevard, niet ver en met hoge elektrische ondersteuning, moet het kunnen. 
En natuurlijk moeten er weer wat geo.schatten gevonden worden.

We eindigen bij de brug over de Rio Seco waar diverse hangslotjes als symbool van oneindige liefde door koppels aan de brug geketend zijn. Leuke afsluiting van onze Valentijnsdag fietstour. Er zou tussen de slotjes een geo.schat te vinden zijn. We zoeken, en zoeken…dan stapt er een kleine vrouw met een fel gele jas van haar fiets, telefoon in haar hand en fietshelm op haar hoofd. 
Ze loopt naar de slotjes, kijkt naar ons, wij naar haar. Geocaching. Zij lacht, wij lachen. Samen zoeken we verder. Overleggen in het Engels en laten elkaar de tips zien. We zoeken, en zoeken. Dan komen er een man en een vrouw aangewandeld. Ze zien ons zoeken en reageren spontaan, geocaching ?  
Het zijn Nederlanders die deze hobby ook beoefenen. Zij hebben deze vorig jaar al eens gevonden maar hebben er geen actieve herinnering aan. Ze helpen zoeken. Helaas, uiteindelijk geven we het allemaal op. Maar leuk om deze mensen te ontmoeten was het zeker. We scoren nog even een pot jam en een mango bij de Mercadona. 
Torre del Mar, het was een leuke middag, we zijn lekker uitgewaaid.

# Broodjes in de tas, twee flesjes water en twee gekookte eitjes. We vertrekken vanuit het dorp met de bus naar Malaga.

Voor € 1,94 p.p. maken we een tocht langs de kust die eindigd bij de bushalte in het centrum, vlakbij Parque de Málaga.  
Op de boulevard  vinden we een houten bankje  waar we met uitzicht op een leuk zingend duo onze meegenomen lunch gebruiken. Jammer dat het zo bewolkt i, al is het niet koud. 
De zangers hebben veel bekijks, ze spelen leuke nummers. Dansende meisje met heupwiegende moeders, stoere knullen met afgezakte broeken die meebewegen op de muziek. Dames met pumps met hele hoge hakken, sportievere types met sneakers. Winterjassen met mutsen maar ook blote schouders en korte broeken. De grote stad, er is altijd van alles te zien. 
Malaga de geboortestad van Pablo Picasso die vijftig jaar geleden,91 jaar oud, overleed. Volgens de media zou Spanje hier veel aandacht aan besteden. Maar in de stad vinden we er weinig tot niets van. 

Op een muur in een achteraf straatje vinden we street-art. Een kleurrijke afbeelding van vier vrijgevochten kunstenaars in een open sportwagen. 
Vincent van Gogh naast de chauffeur  Salvador Dali en achter in Frida  Kahlo die naast een voor mij onbekende man zit. Zou dit de maker van de muurschildering zijn? 
In een van de zijstraatjes hangen gedateerde verbleekte flamenco jurken aan een balkon. Een foto waard. 
Hier geen witte huizen aan smalle straatjes maar pastel gekleurde muren van verpauperde woningen met rijen geparkeerde scooters voor de deur. 
In de grote winkelstraat is het gezellig druk, uitverkoop, wel tot 40% korting. Langzaam lopen we richting het busstation. We horen het gekrijs van de monniksparkieten in de palmbomen. 
 

Een zakje locale amandelen voor twee euro nemen we mee voor in de bus. 
Maar welke bus moeten we hebben. De dame achter het loket geeft aan dat we het andere loket moeten hebben. Dat weten we wel maar dat is gesloten.  
We gaan op een koud metalen bankje zitten wachten en stappen in elke bus die vanaf hier vertrekt. De chauffeurs geven ons twee maal nee op ons rekest maar de derde keer zitten we goed.  
Een uurtje later stappen we vlakbij onze geparkeerde auto weer uit.  Nu nog even de berg op (pffffff) en dan op de bank met de beentjes omhoog.

 # Morgen verlaten we de villa tussen de mangobomen en laten we ons zo’n 370 kilometer  afzakken naar het noorden, omgeving Cartagena.  
Maar vandaag genieten we nog een dag van de zon in een heldere blauwe lucht. De verschoten kussens op de bedden bij het zwembad liggen heerlijk en we koesteren de kracht die de zon hier inmiddels heeft.  
Rond vijf uur wordt het echt te koud en gaan we naar binnen. Er moet natuurlijk ook het een en ander voorbereid worden voor morgen. Inmiddels zijn we zo bedreven in het organiseren en inpakken dat het binnen een mum van tijd allemaal geregeld is. Morgen om half tien komt Enrique ons uitzwaaien. 

# Enrique en zijn vrouw staan ons ook echt uit te zwaaien om half tien.  
Ons avontuur, dat zo heftig begon, hier in Benajarafe eindigt relaxed. 
Cor stuurt de auto voor de laatste keer langs de afgronden, de steile delen over en de diepe dalen door, onder de snelweg door, naar het grauwe strand waar we de A-7 pakken richting Torrox. Voor mij een hele opluchting dat ik dat weggetje van en naar het huis niet meer hoef te beleven. Al heb ik wel genoten van het leuke huis en de prachtige boomgaarden en vooral van de rust.

Al vrij snel doemt  een berglandschap voor ons op. We rijden er dwars doorheen. We volgen nog steeds de A-7 als er grote oppervlakten met kassen in in ons gezichtsveld komen. De oppervlaktes plasticfolie worden steeds groter.  
Na elke bocht komt er een nieuw folie landschap. Onze kassen in het Westland vallen hierbij volledig in het niet. We verbazen ons en vinden het eigenlijk vreselijk, de afbreuk aan het landschap. Toch zal het fruit en de groente, aubergines, tomaten en komkommers, maar ook de aardbeien veel mensen gezond voedsel verschaffen. Maar om te zien…. 
We stoppen bij een van de weinige benzinepompen en drinken in het chauffeurscafé voor een eurootjes een bakje koffie. 

Als Javier ons de sleutel van ons nieuwe verblijf heeft overhandigd, na een korte bezichtiging, lopen we eerst even naar de winkel iets verderop. Gesloten. Aan de overkant is ook een winkeltje. Een Aziatische dame begroet ons. De winkel heeft veel spullen maar erg weinig levensmiddelen, met een fles fanta en een zak chips lopen we de winkel weer uit. 
Terwijl ik een soepje uit een zakje kook geniet Cor van de massagestoel die deel uitmaakt van het interieur.

Ons dorpje is een klein plattelandsdorp. Echt op het platteland. Niet toeristisch, weinig winkels en restaurants, niets te doen.  
We zijn hier geland omdat dit dorp midden in een geocaching fietstrail ligt.  
Zo’n 500 honderd schatten zijn hier door een enthousiaste geo.master verstopt.   
Hoe gek kun je zijn? En omdat het hier heel vlak is en wij hier dus goed kunnen fietsen vertrekken we morgenochtend bijtijds om een hele serie schatten te gaan zoeken. Morgen kunnen we gewoon vanuit ons appartement starten.  

Wij gaan het beleven. Het moet een mooi landbouwgebied zijn met veel diverse gewassen zijn. 

# De weersvoorspellingen zijn uitgekomen, zwaar bewolkt met een kleine kans op wat spetters.  Jammer, dat word jassen aan en fietsen maar. We laten de auto staan en beginnen met onze trail achter het appartement.

Jonge kleine groene plantjes worden besproeit terwijl andere jonge planten nog onder een witte fleece deken warm gehouden worden. Ons pad loopt er tussen door. Hier geen bergen en heuvels het is hier vlak, erruggg vlak.  
Overal langs de weg zien we zwarte pvc slangen die voor irrigatie gebruikt worden of werden. Grote pompen voor  bewatering installaties staan langs de weg achter kleine betonnen muurtjes met  stenen er omheen gestapeld. 
Oneindig grote percelen met artisjokken kleuren het landschap donkergroen. De bloem kijkt statig boven de plant uit.  Fleece dekens liggen netjes gedrapeerd over de velden waar  jonge plantjes warm en vochtig hun prille jeugd doorbrengen. Wat een klus om deze bedden allemaal op te maken. Enkele roze dekens liggen achter een schuur te wachten op een nieuw zaaibed. Er waait een straffe wind die maakt dat we denken aan een Nederlandse voorjaarsdag. We missen de zon. 

De geo.trail is leuk gelegd en redelijk onderhouden. De meeste geocaches vinden we zonder veel zoek werk. Bij nummer 35 vinden we het goed geweest en fietsen we weer richting huis. Het landschap verandert niet veel al hebben de artisjokken nu plaats gemaakt voor broccoli. Een windmolen kan natuurlijk niet ontbreken. 

Nog even boodschappen doen en dan lekker op de relaxfauteuil.