6 / 12-2 van Islantilla tot Benajarafe

# Op een groot braakliggend terrein parkeren we de auto, laden de fietsen uit en gaan op pad. Een fietstrail over de boulevard van Huelva, langs de rivier Odiel. 
Er liggen hier meerdere Adventure Labs, een soort speurtocht waar je op aangegeven locaties een vraag moet beantwoorden. Een aanvulling op geocaching. 
Het is de 18 graden en volop zon. Er loopt een mooi fietspad langs het water en we toeren rustig van vraag naar vraag. We hebben prachtig zicht over het water, de monding van de Odiel. Links van ons liggen grote bedrijven die hun handel per boot vervoeren. Diverse industriële bruggen over de weg zouden zorgen dat de producten naar de schepen getransporteerd kunnen worden. Houten vlonderpaden zijn aangelegd voor de wandelaars, we fietsen er een stuk overheen. Bij de jachthaven stoppen we even om te kijken hoe luidruchtige tieners een boot in het water laten. 
Aan het eind van ons pad staat een groot beeld. Van hieruit vertrok Columbus om de wereld te ontdekken op verzoek van de Spaanse koning. Columbus ontdekte Amerika. 

We fietsen terug en pikken nog een paar geocaches mee onderweg. We eindigen bij de Muelle de RioTinto. (de pier) 

Hier worden we aangesproken door een vriendelijke Spanjaard die in Duitsland heeft gestudeerd en prima duits spreekt. We raken aan de praat en meneer vertelt ons over de brug, het beeld en over het mooie weer. Normaal is het hier namelijk veel minder zonnig. We blijken het te treffen.  
De brug herinnert aan het mijnverleden van Huelva, de lange pier werd vroeger namelijk gebruikt voor het vervoeren van diverse metalen afkomstig uit de plaatselijke mijnen. Met name door de Britten werd er koper uit de grond gehaald.
Rond diezelfde tijd is tevens de voetbalclub van Huelva opgericht, door de Britten. Dit is de oudste voetbalclub van geheel Spanje. Ze zijn zeker niet de beste club van Spanje maar wel de oudste zegt de man met een grote glimlach. 
We gaan weer terug naar ons appartement om nog even in de zon op ons balkon een drankje te drinken onder toezicht van onze huismus.

# Vandaag hebben we een luie dag. Een korte wandeling vanuit ons appartement, langs de golfbaan door een natuurpark. Dit. loopt uiteindelijk uit op een heftig stuk lopen op paden met veel (grote) hoogteverschillen. De green ligt er goed geknipt en geschoren bij. De ballenwasmachine met de droogdoek staat naast een leuk bankje. Er lopen een man en een vrouw, een golftas achter zich aantrekkend, op de grasmat. Kijk daar gaan Jo en Jan grappen we. Maar wat een prachtige voorzieningen hebben ze hier, en dan ook nog golfen in de zon met uitzicht op de oceaan.

# De regen weerhoudt ons van een fietstocht. Luieren op de bank met een boek en een lekker kopje koffie. Uitgebreid siësta houden, heerlijk en hier in Spanje heel gewoon. 
Nog even kijken bij een supergrote Carrefour in de buurt. Wat een grote winkel, wat een assortiment.  
De ruitenwissers zwaaien snel van links naar rechts op de terugweg naar ons appartement. We nestelen ons weer op de bank. Morgen zou het droog moeten zijn.

# Een klein fietsrondje door de moerassen van de Rio Pidras. Hadden we geocachen niet als hobby waren we hier nooit gaan fietsen. Cor heeft van te voren een parkeerplaats uitgezocht en daar parkeren we dan ook de auto, laden de fietsen uit en beginnen aan onze tour. 
Het  houten vlonderpad gaat al gauw over in een zand-grindpad. Langs hernia’s staan rozemarijnstruiken, acacia's en cactussen met grote stekels afgewisseld door eucalyptusbomen. Het moeras is begroeid met een gewas dat rood paars kleurt. Het lijkt op een gigantisch bloeiend heideveld. 
Er staan grote plassen op het pad die de  lemen ondergrond glibberig maken. Uitkijken geblazen. 

De geo.schatten liggen achter bomen, omringt door stekelige cactussen. Sommigen kunnen we pakken zonder schrammen op te lopen anderen laten we liggen om geen risico te lopen.  
Het door knoepers van cactussen omzoomde fietspad wordt smal en we moeten goed uitkijken dat we niet van het pad raken. Een hele uitdaging.  (zie video)
Het lijkt misschien of ik het verschrikkelijk vind maar dat is niet zo. Het is hier prachtig, een echte  Spaanse trail door een moeraslandschap. We genieten er van. De kleuren, de doorkijkjes en de grote aantallen cactussen en de heerlijke temperatuur. 
Als we even stilstaan en om ons heen kijken zien we een paar witte vogels achter ons. Zilverreigers ? Nee joh, het zijn lepelaars. Wat prachtig. 

Cor bedankt op geocache-site de legger van de schatten voor de mooie trail maar hij vermeld er wel even bij dat de verstopplekken niet echt goed gekozen zijn. 
Maar zonder de legger hadden we dit mooie stuk natuur nooit bekeken. Dus ook hier nog  even onze  dank hiervoor.

#  Hoe laat is het? Het is al licht buiten en ik heb de wekker niet gehoord.  Het is al kwart over negen we moeten er uit. Wat gek dat de wekker niet afging. We hebben ons verslapen. Gelukkig hebben we gisteravond ons vertrek al deels voorbereid en hoeven we alleen nog wat kleine dingen te regelen. 
Koffie drinken, keuken opruimen, tandenpoetsen, badkamer leeghalen, laatste spullen in de koffer. Na een half uur stappen we in de lift naar de parkeergarage en leggen de laatste tassen in bijna volle auto. 

We beginnen aan een trip van 364 kilometer van Islantilla naar Benajarafe.  We rijden over de SE-30 onder Sevilla langs. Het is bewolkt en het waait behoorlijk.  
Na een korte pauze neem ik het stuur een tijdje over van Cor. We rijden op de bochtige snelweg door de bergen. Het landschap is gevuld met olijfbomen en sinaasappelbomen maar ook grote velden met bloeiende amandelbomen. 
Cor heeft net het stuur weer overgenomen als een grote vrachtwagen met aanhanger ons bijna van de weg drukt bij een afrit. Het gaat allemaal net goed door de goede stuurmanskunsten van Cor. Mijn hart slaat over en er zit een knoop in mijn maag terwijl Cor de chauffeur van de vrachtwagen, hoe zal ik het noemen,  symbolisch toespreekt. Het duurt even voor mijn hartslag weer normaal is.  
Dat ging maar net goed …pfffffffff

Rond twee uur rijden we op de N-340 langs de Middellandse Zee. De hooge woeste golven rollen en breken met gebulder op rotsblokken. De storm heeft zelfs een naam gekregen, Isaack. 
Cor appt de eigenaar van het appartement dat we over een half uur op de afgesproken plek, een restaurant aan de kunst,  aankomen met een rode mazda met Nederlands kenteken. 
We lopen nog een eindje langs het strand maar de wind maakt dat haast onmogelijk.

De navigatie, Google Maps, brengt ons naar het restaurant. Voor we het weten zijn we er voorbij. Keren, maar waar….net achter het restaurant ligt een braak terrein enkele meters lager dan de weg. Cor laat de auto er langzaam inrijden, draait het stuur, laat de wielen achteruit lopen en keert de auto. Nu voor uit weer de helling op. Prrrrrrttttt.  Prrrtttttttt, de wielen spinnen onder ons. Cor geeft gas. Ppprrrrtttttsss, prrrrrtttts….weer spinnen de wielen maar we komen geen meter vooruit. We stappen uit en zien de in modderig zand weggezakte voorwielen en in een geul hangende achterwielen, het buikje dat nog net even boven de grond hangt.  We lopen om de auto, proberen stenen en wat palmboomtakken grip te Freeform de wielen. Het baat niet.  
Een man komt aangelopen, hij begroet ons vriendelijk en geeft ons een hand. Het is de contactpersoon, Enrique. Hij loopt om de auto en fluit tussen zijn tanden terwijl hij. Wat Spaanse woorden mompelt. Er komt een jong vrouw aangewandeld die ook om de auto heen loopt en duidt dat dit niet best is. Ze overlegt met ons contact. Cor gaat achter het stuur zitten en probeert weg te rijden terwijl wij achter de auto duwen, de wielen spinnen maar er komt geen beweging in de auto. Er komt een tweede man bij, er wordt een auto gehaald, het trekoog van de Mazda moet onderin de volgepakte bagageruimte gepakt worden. De auto moet uitgeladen om dit te kunnen doen. Fietsen eruit, bagage er uit, oog zoeken en pakken, touw er aan, touw aan de andere auto en trekken, heel voorzichtig. Pats….het touw knapt.het touw wordt aan elkaar geknoopt,  een nieuw poging….de wielen spinnen. 
Er wordt een andere auto met meer power gehaald, een nieuw touw gezocht, een nieuwe poging gewaagd. Cor, de dame en ik duwen de auto, ons contact stuurt de tweede man geeft aanwijzingen en de derde rijdt de trekauto 
De wielen spinnen maar heel  langzaam komt de auto in beweging. Hij is los. 
De Spanjaarden lopen al weg als ik nog wat verdwaasd sta te kijken met tranen in ogen. Signor , signora ik loopt snel naar ze toe en geef ze een knuffel, gracias, gracias. Wat ze antwoorden weet ik niet meer maar wat was ik blij dat ze ons geholpen hadden.

Even later rijden we achter onze Enrique aan naar ons appartement op 156 meter hoog, tussen de mango plantages. Een 10 minuten haakse haarspeld bochten, steile smalle wegen langs behoorlijk diepe afgronden (meestal zonder vangrail) , afgewisseld door stukken grindweg. Een steen op mijn maag, mijn ademhaling hapert,  ik wil mijn ogen dicht doen maar durf het niet. Cor rijdt rustig en stuurt de auto behendig de berg op. Mijn angst is niet gegrond, ik weet het.  We stoppen voor een groot hek. We parkeren naast het huisje. Ik ben blij dat we er zijn. Wat een lief huis, wat een leuk zwembad met een mooie veranda. Houten schrootjes bekleden de wanden van de kamer met open keuken.  
Nadat we Enrique hebben bedankt en uitgezwaaid blijven we alleen achter. 

Wat een dag  ………….

# Een goede nachtrust doet wonderen. Zaterdagochtend, lekker met een mok koffie op de bank even het nieuws doornemen op de tablet.  

Even een warme douche en dan boodschappen doen.  
Cor stapt als eerste onder de douche. 
Dat doe je snel, reageer ik als hij gehuld in badhanddoek de kamer in loopt. 
Nou ik moet nog beginnen, er is geen warm water.  
We checken de boiler, de kranen, maar nee…geen warm water. Cor appt Enrique. Enrique is er binnen een kwartier en draait aan kranen in kastjes, tikt op de muren, en zowaar…warm water. 

De voorraden etenswaren moeten worden aangevuld. We kiezen voor de Carrefour in Torre del Mar nadat we eerst een wandeling hebben gemaakt door Torre. De wind guurt over het strand, de palmen buigen mee in de wind, mijn haren staan recht op mijn hoofd, maar het is niet koud. We horen en zien  de grasgroene monniksparkieten die nestelen in de palmbomen

# Ontbijten in de zon op de veranda met zicht op het zwembad midden tussen de mangobomen. We gaan nergens heen deze zondag. Gewoon lekker luieren op een bedje naast het zwembad in de zon. Wat willen we nog  meer op deze 12de  februari.