5e Traject: Valencia-Pozoblanco 483,2 km

Cor heeft een route uitgestippeld door de binnenlanden van Spanje. 

Ja, wat moet je je daar bij voorstellen?  Eigenlijk moet je dat zelf ervaren maar ik zal proberen er een impressie van te geven ondersteund met foto’s die lang niet zo overweldigend zijn als wat je met je eigen ogen ziet. 
We rijden over de A3, voor ons en achter ons is de weg leeg, naast de weg uitgestrekte wijngaarden afgewisseld door velden vol met olijfbomen , zo ver we kijken kunnen, rode terracotta aarde met druiven en olijven.

De TomTom geeft aan dat we nog kilometers op deze weg zullen blijven, de cruise control kan op 120 en we sturen, om beurten tussen de witte strepen op de weg. De lucht is grijs maar het is niet koud, de hoogtemeter gaat tot 870 meter. 
Achter elke bocht zit een ander landschap, het een nog wijdser dan het ander.

De rode aarde kleuren afgewisseld met het groen en het dorre geel van de steppe. De verstilde snelweg doet je denken dat we alleen op de wereld zijn. Een auto haalt ons in, niet alleen op de wereld dus maar wel in the middle of nowhere.

We verlaten de snelweg en rijden dwars door een stad, de weg die de TomTom voor ons heeft uitgedacht. We komen op een provinciale weg, de A435, waarvan het wegdek een goede opknapbeurt verdient. De vlaktes om ons heen lijken hier nog weidser. Op de grote droge steppes met de enkele pijnbomen lopen kuddes runderen. 

Om een hotel te boeken zoeken we een plek om even te stoppen. Na twintig minuten vinden we een zandweg afslag naar Los Santiago’s. We stoppen, het miesert een beetje. Cor boekt een hotel in Pozoblanco, nog een uurtje rijden van de afslag.

We blijven op zo’n 673 meter hoogte hangen en zien om ons heen olijfgaarden waar ook schapen grazen, de schapen hebben hier al/nog steeds lammetjes. We zien haciendas omringt met runderen met jonge kalfjes. 

Als we de stad inrijden weten we meteen waar de ooievaar die zomers op de lantaarnpaal tegenover ons huis zit te klepperen zijn tussen stop heeft gemaakt.

Boven in een gigantisch groot kruis, aan het eind van de Ramblas, zit een knoeperd van een nest. Hier heeft onze gevleugelde vriend vast even uitgerust van de lange vlucht. Hoe lang hij hier is gebleven weten we natuurlijk niet maar wij blijven hier in ieder geval maar een nacht zodat we morgen onze eindbestemming bereiken.