Mijas Pueblo

Vanmorgen hangt er alweer een zware grauwe deken om de bergtoppen. Zou, net als gisteren, de zon op een later tijdstip doorkomen?
We wagen het er op.  Bij de halte zijn wij de enige passagiers die mee willen met de bus…maar zou de bus ook komen. We hebben er geen goede herinneringen aan. 
Er bungelt een bord. met vertrektijden van de diverse bussen, aan een lantarenpaal. 
“Hij moet over een paar minuten komen” zegt Cor met een grote glimlach. “Ha,ha net als de vorige keer zeker” lach ik.  
Maar inderdaad we zien de bus, de bus stopt en wij stappen in. 
Voor 3,40 euro laten we ons door chauffeur over de kronkelige bergweg naar Mijas Pueblo brengen. 

Een lief wit stadje met steile weggetjes met rode bloemen in blauwe bloempotten aan witte muren. 
De zon is inmiddels doorgebroken en het  doet voorjaarsachtig aan. Omdat er totaal geen wind is, is de 16 graden van vandaag heerlijk warm en geweldig voor onze geplande stadswandeling.

We beginnen bij een prachtig uitzichtpunt waar een bronzen ezel de aandacht trekt. Ezels werden hier vroeger gebruikt voor transport, ze deden het zware werk. Dit is een beeld om de ezels te herdenken. 
 

De ezels zijn niet uit het straatbeeld verdwenen. In een grote rij staan ze opgeschmückt, aan een touw vastgebonden, boven een goot van stinkende urine te wachten tot ze ingezet kunnen worden om met een toerist aan de wandel te gaan. Op ons maken ze een trieste indruk. De pisgeur is overweldigend.

We lopen naar een kapel,  Santuario de la Virgen de la Peña, die in 1548 door een monnik, Diego de Jesus Maria y San Pablo, is uitgehakt uit een rots. 
Het interieur is bijzonder kleurrijk door het grote aantal rode kerststerren. Aan de wanden hangen kettingen, briefjes als offerande of als bedankjes. 
Buiten op een bankje in de zon eten we onze lunch, al hangen in de verte nog veel lage wolken maar het uitzicht is toch geweldig. 
We lopen door de nauwe straatjes langs de ovale  plaza del Toros. 
 

In de verte, halverwege de berg zien we ons volgende punt van de wandeling. Een kleine witte kapel, de Calvariekapel, die aan een gigantisch steil pad staat die een kilometer door het bos loopt. 
We gaan deze uitdaging niet aan en lopen langzaam terug richting bushalte.

Op een pleintje staan de kerstbomen nog te glinsteren in de zon. Het zijn alternatieve bomen, een versiert met flessen doppen en een ander opgetuigd met blauwe lege plastic waterflessen. Een geweldig kleurig geheel. Ik hou er van.

“ hé, kijk eens naar dat beeld Dat is dat instrument dat we zagen met kerst in Mijas. Weet je nog”   
 “Wat leuk hè” ik doe het geluid  na, plop, plop, plop terwijl ik een paar foto’s maak.

We lopen langs de ezels naar de halte waar de bus op de aangegeven tijd gewoon vertrekt. We hebben weer vertrouwen gekregen in het openbaar vervoer in Spanje.

We sluiten ons uitje af met een ijsje bij de Mac Donald. Mijas Pueblo kan van ons ToDo lijstje af. 

Het instrument is een sarranco. Het bespelen ziet er heel vreemd uit en ook  geluid is heel apart maar in de band die we met de kerst zagen in Cala de Mijas klonk het toch heel mooi.
https://amusicaportuguesaagostardelapropria.org/videos/toca-sarronca/