Dag 7-11 november

Maandag gaan we kijken in Ayuntamiento de Barbate, een stadje 25 kilometer van onze Casa. 

Barbate: Verborgen eenvoud....vind ik op internet en dat vind ik een geweldig statement. We lopen langs de boulevard, kijken naar de surfers en pikken een terras waar we voor normale prijs een drankje drinken en een ijsje kopen. Voor ons is dit geweldig, geen hippe tenten met harde muziek en neonlicht, geen buitenlandse toeristen, geen druktes, gewoon simpele terrasjes met een handjevol Spanjaarden. We komen hier gauw terug om te fietsen.

Dinsdag is het weer mooi weer. De zon schijnt er is weinig wind en de verwachting is dat 23 graden wordt. Lekker fiets weer. 
         Maar we hebben een probleempje. Gisteravond kon Cor geen telefonisch contact maken. Het bleek dat hij iets had moeten verlengen wat hij na veel vijven en zessen voor elkaar kreeg. Maar tot zijn spijt kon hij vanmorgen nog niet bellen, of gebeld worden. De simkaart moest er uit en weet ik al niet wat. 
Gelukkig heb ik er geen verstand van. Wel zag ik even later dat de fietsband plat was. Ook dat nog …. 
Alles kwam weer goed, het ventiel was scheef gezakt toen Cor even de band had bij gepompt en zo was de lucht er weer uitgelopen. Even weer vastgedraaid en probleempje weer opgelost. De telefoon doet het ook weer. We gaan dus gewoon op pad.

We parkeren de auto bij Playa de El Palmar de Vejer. Het is drukker dan de vorige keer. We fietsen door de velden, over een zandweg, wat een hele beleving is met al die keien, kuilen en bulten. Aan het eind van het pad nemen we het groene (letterlijk) fietspad naar Barbate. Om niet te ver af te dwalen besluiten we om halverwege weer terug te gaan. 

Geen bankjes hier? Dan maar op een muurtje zitten om de surfers te bekijken. 
Een klas studenten in wetsuit krijgt les hoe ze van liggen, via op de knieën, naar staan moeten bewegen op de plank. 
El Palmar is voor iedereen, maar vooral voor dertigers met dreadlocks, kleurrijke tatoeages, een surfplank en een trouwe hond, die op zoek naar geluk, ook de golven willen trotseren en een lekker pilsje willen pakken ( gewoon hippies dus).
Een gezellig strand, zonder poeha. 

Hasta Manana, horen we door de openstaande voordeur. Diego gaat al weer weg.  
Ik kijk om de hoek en zie hem staan,  hij wijst naar boven en zegt een melodieuze Spaanse volzin. Ik begrijp dat het regent.  
Gracias, hasta lunes zeg ik met een glimlach. Hij loopt, met zijn speciale loopje, naar het hek waarachter hij zijn auto heeft geparkeerd. 
Tien minuten later barst er onweer los, grote druppels op de veranda. We zitten binnen, het licht flikkert, de elektriciteit valt weg, internet ligt eruit.  
Het duurt maar gelukkig niet lang. Tijd voor een tweede bakje koffie.

De zon is gaan schijnen en we besluiten om bij het stuwmeer Embalse de Celemin te gaan kijken, zo’n 16 kilometer van onze casa Sylvia. 
We rijden door een landschap dat door Cor omschreven wordt als leegte.

Een ontzettend grote picknickplaats van waar we naar een uitloper van het meer lopen is onze eerste stop. Er staat geen water in de rotsige bedding. Tussen de picknicktafels staan bbq’s en prachtige kurkeiken zorgen voor schaduw. Een heerlijke plek voor een geslaagde bbq. 
Maar de weg die langs het stuwmeer en over een houten brug, de Puente de madera del Celimin,  loopt houdt zich nog even voor ons verborgen.  
We komen hier terug om het pad te vinden en een rondje te fietsen als de lucht minder dreigend is. Door de leegte rijden we weer naar huis.

Cor gooit 43 liter in de tank en rekent iets minder dan ongeveer 70 euro af. Dat zijn de betere prijzen, zeker vergeleken met Nederland. We gaan vandaag op zoek naar de geocaches in de omgeving. De eerste is verstopt in Santa Lucia. We horen water kletteren door de geul van de steile weg omhoog.

Het water komt van de waterval van de La Muela-bron. De schat die onder het aquaduct zou moeten liggen laat zich niet vinden maar het paradijselijke oord is een schat op zich. Alles is hier groen, struiken vol met bloemen, mooie doorkijkjes en heerlijke frisse vochtige lucht op deze warme dag. Geweldig.

Even verderop, op een parallelweg van de N340 ligt onze volgende uitdaging. Te voet leggen we het laatste stuk weg af , heuvel op, heuvel af. Cor heeft de geocache snel gevonden en zet onze naam in het logboek. 

Er ligt er nog eentje in the middle of nowhere achter een electriciteitsnet-paal die we snel spotten en loggen. 

Terug naar Vejer voor een geo-stadswandeling langs meerdere punten. De vergezichten vanaf de oude stadsmuur zijn weids en prachtig. 
We lopen naar de kerk van Divino Salvador de Vejer de la Frontera (Cádiz, Spanje), hij ligt in het hoogste deel van de ommuurde stad.  Alle huizen aan de steile smalle straatjes in het stadje zijn witgekalkt, wat er fris maar ook wat saai uit ziet. Een enkele bouganville fleurt het geheel wat op. 

De ingelegde kiezelstenen stenen in de weg doen me denken aan Elburg waar de stoepjes ook zijn ingelegd. 
We wandelen langs de hoefijzervormige poort van het kasteel, de kerk en de stadsmuren. Twee groepen leeftijdsgenoten lopen met een  gids door het mooie, historische stadje waar het toerisme nog geen hoogtij viert en het karakteristieke behouden is.  
Onze wandeling zit er op, voor de eind geo-schat komen we nog een keer terug, het is nu tijd voor de boodschappen.

Diego wenst ons een fijn weekend. Wij maken er een relaxdag van, op de ligbedden, aan de rand van het zwembad, in de zon. En later, voordat we dreigen te verbranden, in de schaduw, op de rieten stoelen op  het terras voor onze casa.